San Francisco na piechotę

Data publikacji 9/11/2014

San Francisco na piechotę

7.09.2014 niedziela

nasze prawie własne mieszkanko w San Francisco

Dziś Amerykańskie sniadanie: bekon i jajka sadzone. Poprawilismy jeszcze owsianką i gotowi do drogi. Mieszkamy prawie nad oceanem, przeszliśmy przez ulicę i jesteśmy. O raju, ale szeroka ta plaza… A jak zimno, chyba z 10 stopni. Wszyscy w kurtkach bo wieje tak, ze hej. Pokręcilismy się w ta i tamtą, i ruszyliśmy do miasta. Wsiedlismy do jakiegoś autobusu na gapę, gdzieś w stronę centrum. w połowie drogi wysiedliśmy na kawe do Starbucksa i zdecydowaliśmy resztę drogi pokonać pieszo. Fajnie było, domki piękne, uliczki strome (podobało nam się bo cały czas szliśmy w dół). Postanowilismy sobie urozmaiciś droge i pokluczylismy trochę. W końcu wszystkie ulice sa pod katem prostym (przynajmniej na mapie), więc jakoś trafimy. I tak trafiliśmy na Eddy street, gdzie mielismy iść prosto do Powell Street w centrum. Ale to była ulica – sami bezdomni i ciemne typy, latynosi i murzyni, paru świrów, narkomani. W tym wszystkim nawet posterunek policji nam nie pomógł, wcale nie czuliśmy się bardziej bezpieczni. Szlismy bardzo szybko, i z każdym krokiem cały urok miasta pryskał. Ani uliczki, ani ładne domki nas nie zachwycały. Chcielismy już wracac do domu…. W sumie nic się nie stało, trafiliśmy do centrum nietknęci, ale nigdy nie wiadomo co takim przyjdzie do głowy. W Kalifornii dozwolona jest marihuana „dla celów leczniczych”, więc wszędzie gdzie przechodziliśmy czuć było trawą. W sumie to niezłe życie takiego bezdomnego – świat i tak widzi w kolorowych barwach. Wiekszy problem jest z tymi psychicznie chorymi, bo ich się nie leczy i nie zamyka w żadnych zakładach opieki. Wiadomo, służba zdrowia kosztuje, a to bezdomni, więc nieubezpieczeni. Skoro tak, to nikt ich za darmo leczyć nie będzie. Więc chodzą tacy po ulicach, i nic się z tym nie robi…

ocean był, a jakże - bardzo szeroki

wszystkie ulice w San Francisco pod kątem ostrym

słynne tramwaje linowe - nie mają silnika a jeżdżą, gdy się przyczepia do liny, które obracają się pod szynami

Później było już znacznie lepiej. Trafiliśmy na Union Square (taki centralny plac miast) widzieliśmy obrotnice tramwajów linowych na Powell Street i poszliśmy do Chinatown. Tam trafiliśmy na jakieś chińskie święto, bo ludzi i straganów było pełno. Pokręciliśmy się trochę, zjedliśmy w lokalnej chińskiej knajpie (może mało lokalna, skoro w Ameryce:) i zrobiło się bardzo późno. Pobiegliśmy szybko do dzielnicy biznesowej aby zobaczyć z bliska budynek Transamerica Piramide, którym zachwycał się Bartuś. To najwyższy budynek w San Francisco, a jest szczególny bo zbudowano go tak by był odporny na wstrząsy. Ach, jeszcze koniecznie maszynownie tramwajów linowych, tam zgubiłam Bartusia, bo był w maszynowni:) Przejechalismy się tez takim wagonikiem, ale miny mielismy nietęgie, bo droga krótka, a haracz jak bilet całodobowy. Trzeba było iśc piechota… Na koniec jeszcze raz widok na kręta uliczkę Lombard Street (tym razem z poziomu pieszego) i zakonczylismy dzień w Zatoce Rybaków (Fishermens Wharf). Bardzo komercyjnie i plastikowo. Sprobowalismy miesa kraba od chinczyka i poszliśmy oglądac lwy porskie przy doku nr 39. Wiało strasznie, zimno nam się zrobiło, a do domu jeszcze ponad godzine. Wróciliśmy zmeczeni, ale już przynajmniej bez przygód. Na plaże już nie poszliśmy bo wiało strawszliwie od oceanu. To może jutro??